ما به هم محتاجيم
مثل ديوونه به خواب
مثل گندم به زمين
مثل شوره زار به آب
ما به هم محتاجيم مثل
ما به آدما
مثل ماهيا به آب مثل آدم به هوا
دستامون از هم اگه دور بمونه
شب شيشه اي ديگه نمي شكنه

از آغاز آنچه كردم ، بي ثمر بود همه سودم درين سودا ضرر بود چه حاصل بردم از اين بازي بخت كه انجامش از آغازش بتر بودنه هرگزتن به راحت آشنا شد نه هرگز دل ز شادي با خبر بود بد و خوب آنچه گفتم ، بي اثر ماند شب و روز آنچه كردم بي ثمر بودبهار زندگي زودم خزان گشت كه عمرم چون نسيمي تيزپر بودبه هر در ، حلقه اي كوبيد و كوچيدمرا قسمت گدايي دربه در بودگمان را از يقين برترشمردم كه چشم و گوش عقلم كور و كر بود به كار ديگران خنديدم از كبرز بس انديشه ي بكرم به سر بودبه شعر آويختم ، چون برگ در باد ندانستم كه باد آشوبگر بودبناي هستي ام را واژگون كردكه اينم گوشمالي مختصر بودحريفان ، خانه ها بنياد كردندمرا خشت قناعت زير سر بودرفيقان نعره ي مستي كشيدند مرا فرياد خونين از جگر بودبه بيدردان سپردم خوشدلي را كه نوش ديگرانم نيشتر بود بسا شب ها كه از آشفته حالي چو سر بر آسمان كردم ، سحر بود بسا ايام كز شوريده بختي دل غمگينم از شب تيره تر بود بهشت شادخواران ، جاي من نيست مرا از آتش دوزخ گذر بود گرم برگشت ممكن بود ازين راه و يا در طالعم راهي دگر بود بدينسانش نمي پيمودم اي مردكه در اين راه پيمودن ، خطر بودبرين عمر به باطل رفته ، نفرين خدايا ! بس كن اين بيداد ، آمين